| ...เจ้าคนลวงได้ทีก็ขึ้นไป |
คำนับไหว้แล้วหมอบลงตรงหน้า |
| ว่าดิฉันเป็นบ่าวของคุณมา |
ก็ตั้งหน้าทำมาหากินไป... |
|
...เอาฟืนมาให้สักสองพัน |
| ยังข้าวของอยู่ที่เรือตรงนี้ข้าม |
จะเอามาก็ไม่งามในใจฉัน |
| ให้ขนฟืนไปพลางจะช้าวัน |
ตัวดิฉันจะไปเอาข้าวของมา |
| ขอยืมโต๊ะโตกพานสักห้าใบ |
จะเอาไปใส่ของพองามหน้า |
| ท่านผู้หญิงก็ให้คนขนลงมา |
มันก็ลาจากเรือนลงมาเรือ |
| ร้องว่าให้เขาขนขึ้นไปก่อน |
ฟืนร่อนนี้กระไรดุ้นใหญ่เหลือ |
| ข้าข้ามไปเอาของที่ในเรือ |
เห็นจะเหลือโต๊ะพานที่เอามา |
| ลงเรือน้อยข้ามตรงไปสูญหาย |
ตะวันบ่ายแล้วก็วุ่นกันหนักหนา |
| ทั้งเจ้าฟืนก็จะเอาซึ่งราคา... |
|
|
...มันน่าอายนี่กระไรทุกเส้นขน |
| ทั้งเสียโต๊ะเสียหน้ามารยาคน |
อ้ายเจ้ากลเจ้ากรรมมันทำดี |
|
อ้ายคนหนึ่งทำทีมีศรัทธา
|
นั่งต้นท่าร้องถามไปตามที่ |
| ว่าอิฐใหญ่ได้ขนาดชนิดนี้ |
เผาสุกดีอยู่หรือจะซื้อเอา |
| ถนนข้าสร้างไว้ฝากข้างโน้น |
วัดประโดนหลังแพนั้นแน่เจ้า |
| ทำบุญด้วยกันเกิดพี่น้องเรา |
เจ้าจะเอาราคาข้าเท่าไร |
| มอญบอกราคาพอสมควร |
ทำกระบวนว่าพออัชฌาสัย |
| ทำบุญด้วยกันบ้างเกิดเป็นไร |
แต่พอให้พระสงฆ์เดินสบาย |
| ต่อราคากันแล้วก็ลงเรือ |
เจ้ามอญเชื่อถอยเรือรับไปง่ายง่าย |
| ครั้นถึงใกล้ท่าวัดที่แพราย |
กล่าวอุบายบอกมอญเข้าจอดเรือ |
| ขึ้นซื้อผ้าว่าท่านจะทำบุญ |
เจ้าประคุณนี่กระไรศรัทธาเหลือ |
| แต่ว่าท่านจะใคร่ดูให้รู้เนื้อ |
ขอยืมเรือไปหน่อยประเดี๋ยวใจ... |
