| ถ้าทำดีอัชฌาสวามิภักดิ์ |
ถึงมิรักก็คงจะสงสาร |
| อย่าพูดมากปากกล้าทำสามานย์ |
เหมือนประจานหน้าตัวให้มัวมอน |
| แม้นทำดีมีชื่อบันลือยศ |
อยู่ปรากฎตัวตายไม่หายหอม |
| ถ้าทำร้ายชายร้างต้องหมางตรอม |
จะพาผอมเผือดซูบทั้งรูปทรง |
| อย่าเล่นตัวจนผัวมีเมียน้อย |
นั่งตะบอยบ่นบ้าว่าเขาหลง |
| ถูกเสน่ห์เล่ห์จมอยู่งมงง |
พาโลหลงโทษชายแต่ฝ่ายเดียว |
| อันจิตชายหนึ่งรำพึงสอง |
ตามทำนองนอนนึกตรึกเฉลียว |
| น้ำมากปลาไม่ตายวายกลมเกลียว |
สายน้ำเชี่ยวชอบมัจฉาในสาชล |
| เป็นเมียหลวงหวงหึงเส่น์หา |
เหมือนพานพาใจรำพึงไม่มีผล |
| สารพัดป่วยการงานของตน |
มีผู้คนคอยด่าว่ากระทบ |
| ทำปากกล้าสามานย์ประจานผัว |
ไม่ไว้ตัวเมียน้อยจะพลอยตบ |
| รู้ไกล่เกลี่ยเมียน้อยคอยนอบนบ |
จงประจบรักผัวของตัวเดิม |
| ถึงเสียทองเท่าหัวตัวอย่าเสีย |
ทำไม่เมียเมียน้อยปล่อยให้เหิม |
| ใครพลั้งพลาดขาดเหลือช่วยเจือเติม |
จะส่งเสริมสอนให้ชอบค่อยปลอบใช้ |
| อันแม่เรือนเหมือนแมวเมียน้อยหนู |
ศิษย์กับครูธรรมดาอัชฌาสัย |
| เราก็จิตคิดดูเล่าเขาก็ใจ |
รักกันไว้ดีกว่าชังระวังรัก |
| ถ้าเขาซื่อเราก็ซื่ออย่าถือยศ |
แม้นเขาคดเราก็คมอยู่ในฝัก |
| ชอบเชิงใช้ได้เชือดเดือดจึงชัก |
ให้รู้จักแข็งอ่อนผ่อนปัญญา |
