| โอษฐห้าว่าทุกข์กษัตริย์นั้น |
ทุกข์ทุกสรรพ์ทุกสิ่งจริง
ๆ เจ้า |
| ทุกข์ตามปรมัตถ์ท่านจัดเอา |
ชาติทุกข์นี้นะเจ้าเหมือน
ๆ กัน |
| ทุกข์ถึงบ้านถึงเมืองไม่เปลื้องขาด |
ทุกข์ถึงราษฎร์ทั่วนิเวศน์ทั้งเขตขัณฑ์ |
| ทั้งบกเรือเหนือใต้ไพร่ฉกรรจ์ |
ต้องลงทัณฑ์เหล่าร้ายให้วายลง |
| ต้องจัดตั้งวัดสถานปราการป้อม |
ทุกสิ่งพร้อมราชกิจจิตประสงค์ |
| ตั้งตำแหน่งแห่งชิดสนิทวงศ์ |
ผู้ใดทรงจัดตั้งระวังความ |
| ใครผิดชอบกอร์ปด้วยคุณกรุณา |
ตั้งอาชาญาโรงชำระดบะถาม |
| ทั้งลูกขุนตุลาการชำนาญยาม |
รู้เทียมความแคล่วคล่องต้องกระทรวง |
| บางทีเพียงชั้นลูกขุนตุลาการ |
ไม่อาจหาญชำระได้ต้องให้หลวง |
| ถึงตึกลองร้องฎีกาว่าทักท้วง |
ถึงในหลวงออกทรงตัดสินเอง |
| อันเสี้ยนหนามความร้อนอาณาราษฎร์ |
ตามบทบาทอัยการบรรหารเผง |
| เมื่อถึงที่ต้องกษัตริย์ทรงตรัสเอง |
ต้องชั่งเต็งตรงเที่ยงไม่เอียงเลย |
| โอษฐ์หกยกความตามประเภท |
ขัตเยศวงศ์ยักษ์หลักเฉลย |
| พี่สั่งเจ้าเท่านี้ดังที่เคย |
จะชมเชยสิ่งประสงค์จำนงนึก |
| บัญญัติองค์จงดีมีสติ |
หมั่นดำริแเยบยลกลศึก |
| ตามพิชัยสงครามให้ล้ำลึก |
ทั้งหัดฝึกทวยหาญให้ชาญชิน |
| สรรพเครื่องเรืองฤทธิ์วิทยา |
เครื่องยุทธนาอาวุธสิ่งสุดสิ้น |
| คู่กรใดอย่าไว้กับนาริน |
จะเสื่อมสิ้นเสียทีชีวีวาย |
| จะไสยาสน์วังวาสนารีรัก |
แต่ควรศักดิ์อย่าให้สิ้นเวลาสลาย |
| ตามแบบอย่างขันติวราชาย |
บรรทมนั้นพอแต่พอหายคลายอาวรณ์ |
| แต่ยามเดียวอย่าเยี่ยงสกุลไพร่ |
ที่หลงไหลกามสุขสโมสร |
