| ...ครั้งหนึ่งพระจำวัดสงัดอยู่ |
มันก็จู่ขึ้นไปหาพูดจาอ้อ |
| ทำทีศิษย์ดีสนิทสนมพอ |
แล้วทำรอที่จะคลานเข้าหาครู |
| ชวนเข้าห้องนอนเล่นแลเห็นผ้า |
แล้วหลับตาทำนิ่งหายใจฟู่ |
| เจ้าเด็กคิดว่าศิษย์สนิทครู |
ก็ออกอยู่นอกชานสำราญใจ |
| มันลักผ้าคาดเอวเข้าเร็วผลัน |
เอาผ้าพันผูกแผลแก้สงสัย |
| แล้วออกมาร้องว่าจะลาไป |
เวลาไหนเล่าท่านจะคืนมา |
| ลงกุฏีรับรัดไม่รารอ |
อ้ายนี่คอเคยลักมาหนักหนา |
| เจ้าเด็กเราเล่าไว้เป็นราคา |
อย่าคบค้าพาคนขึ้นกุฏี |
|
เจ้าสำนวนทำกลเป็นแยบคาย
|
กล่าวอุบายหลอกลวงไปตามที่ |
| เอาง่าเถะห่อใส่ในสำลี |
ว่าพระนี้เขาฝากดิฉันมา |
| เจ้าของเขาขัดเข้าเขาจะขาย |
จะเอาเงินไปให้นายทีตีนท่า |
| พระหลงเชื่อซื้อเก็บไว้บูชา |
ด้วยเจตนาหลงซื้อจึงเสียการ |
| บ้างก็มีเขี้ยวหมูมาอุดอัด |
แล้วผูกรัดถักเกลียวเกี่ยวประสาน |
| บ้างก็เอาหินผาศิลาดาน |
มาทำเทียมสัณฐานเป็นเครื่องราง |
| ลางทีเอาเขี้ยวงามาทำคด |
แล้วกล่าวปดด้วยอุบายเป็นหลายอย่าง |
| อันโกหกแยบคายเป็นหลายทาง |
ถ้ารู้บ้างแล้วจึงพ้นจากกลมัน |
| ถ้าหลงลิ้นแล้วก็สิ้นเพราะคำคน |
ถ้าหลงกลแล้วก็เสียเป็นแม่นมั่น |
| เรากล่าวกลอนสอนใจไว้ทุกวัน |
แต่ล้วนขันไปทุกข้อแต่พอมี |
| อันคนเราเจ้าเล่ห์มีสุดแสน |
ถ้ามันแกนแล้วก็ยิ่งกว่าภูติผี |
| ทั้งลวงล่อฉ้อฉลทำกลดี |
เห็นสุดทีที่จะหยั่งน้ำใจคน |
| ถึงนักปราชผู้ที่ฉลาดเฉลียวคิด |
ก็หยั่งจิตไม่ได้ไม่เห็นหน |
| แต่ว่าดีที่ระวังระไวตน |
จึงค่อยพ้นคนหลอกนี่ซอกซอน |
| ลางทีเล่าก็เสียเพราะคนซื่อ |
ไปเชื่อถือคนคดสบถร่อน |
| มันกล่าวยอล่อลวงแล้วไหว้วอน |
ช่วยแก้ร้อนมันก็ร้อนเมื่อปลายมือ |
| ถึงเพื่อนผูกสังขาร์คณามิตร |
ถ้าสิ้นคิดมันก็คดเอาซื่อซื่อ |
| ต้องเสียทรัพย์ยับยุบจนสิ้นมือ |
เพราะพาซื่อถือกันว่ามันดี |
| มันทอดสนิทคิดล่อแต่พอได้ |
ครั้นทุกข์ภัยใกล้เคียงก็เลี่ยงหนี |
| จะหาซื่อสัตย์ตรงที่คงดี |
เห็นท่วงทีที่จะได้ไม่มากมาย |
| อันพ่อแม่ครูบานี้สุดแสน |
ถึงทุกข์โทษคับแค้นไม่หนีหาย |
| สู้เสียทรัพย์ยับเยินทั้งร่ายกาย |
ลางทีตายเสียด้วยลูกไม่หลีกเลย |
| อันว่าสัตว์ในแดนดินสิ้นทุกตัว |
ถ้าลูกแล้วดีชั่วไม่เพิกเฉย |
| แต่ลูกรักนี่มันไม่เห็นเลย |
จึกเพิกเฉยลืมคุณที่เลี้ยงมา |
| หนึ่งคำสอนพ่อแม่ที่แท้เที่ยง |
มันหลีกเลี่ยงเสียไม่เอาแต่สักท่า |
| ถึงคำครูสอนทีหลังมา |
ก็ไม่ฟังวาจาสักสิ่งเดียว |
| มาเข้าวัดเรียนวิชาหาความรู้ |
เณรใหญ่อยู่วัดวาค่ำลงเที่ยว |
| เรียนวิชาความรู้แต่สิ่งเดียว |
คิดซ่อนเกี้ยวสีกาทุกท่าไป |
| ลางทีต่อยตีกันเพราะผิดพ้อง |
จนก่อเหตุกึกก้องลุกลามใหญ่... |
