| "ถ้าแม้นแก้วแววตามาด้วยพี่ |
|
จะชวนชี้ชมไม้ไพรพฤกษา |
| คิดพลางเดินพลางตามทางมา |
|
ข้ามท่าเขินเขาลำเนาธาร |
| แลเห็นเขาเงาเงื้อมชะง่อนชะโงก |
|
เป็นกรวยโกรกน้ำสาดกระเซ็นซ่าน |
| โครมครึกกึกก้องท้องพนานต์ |
|
พลุ่งพล่านมาแต่ยอดศิขรินทร์ |
| เป็นชะวากวุ้งเวิ้งตะเพิงพัก |
|
แง่ชะงักเงื้อมชะง่อนล้วนก้อนหิน |
| บ้างใสสดหยดย้อยเหมือนพลอยนิล |
|
บ้างเหมือนกลิ่นพู่ร้อยห้อยเรียงราย |
| ตรงตระพักเพิงผาศิลาเผิน |
|
ชะงักเงิ่นเงื้อมงอกชะแง้หงาย |
| ที่หุบห้วยเหวหินบิ่นทะลาย |
|
เป็นวุ้งโว้งโพรงพรายดูลายพร้อย |
| บ้างเป็นยอดกอดก่ายตะเกะตะกะ |
|
ตะขรุตะขระเหี้ยนหักเป็นหินห้อย |
| ขยุกขยิกหยดหยอดเป็นยอดย้อย |
|
บ้างแหลมลอยเลื่อมสลับระยับยิบ |
| บ้างงอกเง้าเป็นเงี่ยงบ้างเกลี้ยงกลม |
|
บ้างโปปมเป็นปุ่มกะปุบกะปิบ |
| บ้างปอดแป้วเป็นพูดูลิบลิบ |
|
โล่งตลิบแลตลอดยอดศิขรินทร์....." |
