| "ดอกเอ๋ยดอกราตรี |
|
ไม่มีสีสดงดงามหรู |
| จึงมิใคร่มีใครใฝ่ใจดู |
|
หรืออยากรู้ว่าแฝงอยู่แห่งใด |
| ครั้นค่ำคืนชื่นชมอารมณ์ฉ่ำ |
|
กลิ่นเจ้าพร่ำเตือนจึงนึกถึงได้ |
| โอ้ราตรีนี่หนาน่าเห็นใจ |
|
กลิ่นกล่อมให้นอนชื่นทุกคืนเอย |
| ลมพระพายชายชื่นในคืนนี้ |
|
กลิ่นราตรีหอมชื่นรื่นใจแสน |
| ดอกไม้อื่นดื่นไปในดินแดน |
|
ไม่เหมือนแม้นราตรีไม่มีเลย |
| เจ้าโชยกลิ่นต่อเมื่อสิ้นแสงอาทิตย์ |
|
เหมือนให้คิดปริศนาราตรีเอ๋ย |
| คิดคำนึงถึงราตรีที่เราเคย |
|
ได้ชมเชยชื่นชวนรัญจวนใจ" |
