ดินแดนแห่งนี้มีชื่อว่า  สุวรรณภูมิ 

ในมหากาพย์รามายนะ  วรรคดีโบราณของอินเดียที่มีการรจนาเมื่อประมาณ  ๓๐๐ ปี  ก่อนคริสต์สักราชเมือมีการเพิ่มเติมใน  ค.ศ.  ๒๐๐  (พ.ศ.๗๔๓)  นั้น  ปรากฏชื่อ  “สุวรรณภูมิ”  หมายถึง  สุวรรณภูมิ  ที่อธิบายถึง  แผ่นดินแห่งทองคำ  และถูกเรียกชื่อกันเช่นนี้มานาน

ตั้งแต่ครั้งพุทธกาลนั้น  พ่อค้าชาวอินเดียได้เดินทางมาติดต่อค้าขายกับประเทศทางด้านตะวันออก  ดังปรากฏในคัมภีร์ปุณาณะ  ถึงนักเดินเรือชาวอินเดียที่เดินเรือไปยังชายฝั่งของดินแดนเอเชียตะวันออกเฉียงใต้  และว่าค้าอินเดียโดนีเชียไปแวะชายฝั่งทะเลของอินเดียด้วย  ในคัมภีร์พุทธศาสนาของบาลี และมิลินทปัญญา  ได้กล่าวทำนองเดียวกันถึง  พ่อค้าที่ชอบแล่เรือไปค้าขายทางทิศตะวันออก  ที่รู้จักในนาม  สวรรณภูมิปรอสุวรรณทวีป  นั้นเป็นดินแดนแห่งทอง  คือดินแดนแห่งความมั่งคั่ง  ถ้าผู้ใดต้องการแสวงโชคและความร่ำรวยจะต้องเดินทางไปยังดินแดนแห่งนี้

ในมหาชนกชาดก  ได้กล่าวถึงพ่อค้าอินเดียเดินทางมาค้าขายเพื่อแสวงหาความร่ำรวยทางดินแดนสุวรรณภูมิ  เช่นกัน

สรุปแล้วชื่อสุวรรณภูมิ  ที่ถูกอินเดียเรียกเป็นชื่อดินแดนแห่งนี้จึงแพร่หลายวรรณกรรมของอินเดียดังกล่าว  และสร้างเป็นเสียงร่ำลือถึงชื่อเสียงถึงความเป็นแผ่นดินแห่งทองคำ  จนแพร่หลายไปทุกแห่งที่มีการติดต่อค้าขาย

                โดยเฉพาะเมืองท่าสำคัญ  ที่มีบรรดาพ่อค้าต่างชาติพากันมาใช้เป็นจุดเริ่มต้นเดินเรือออกไปจากฝั่งตะวันตกของอินเดีย  คือ  เมืองภรุกะจฉะ  เมืองศูรปารกะ  เมืองมุฉิริ  และเมืองตามมาลิปติ  ซึ่งเป็นเมืองท่าอยู่ด้านตะวันออกเฉียงเหนือนั้น  จึงรู้จักดินแดนสุวรรณภูมิแห่งนี้เช่นเดียวกับนักเดินเรือหรือพ่อค้าชาวจีนที่รู้จักเดินเรือแห่งนี้เป็นอย่างดีว่า  กิมหลิน  หมายถึง  ดินแดนสุวรรณภูมิแห่งนี้

ส่วนบริเวณดินแดนคาบมหาสมุทรอินโดจีน  ตั้งอยู่ระหว่างมหาสมุทรอินเดียและทะเลจีนใต้  นั้น  ถูกพ่อค้าชาวอินเดียและชาวจีนเรียกว่า  ดินแดนสุวรรณภูมินั้น  จึงน่าจะเป็นสาเหตุอื่นที่ไม่ได้ผูกอยู่แต่ในวรรณกรรมที่ชาวอินเดียได้เขียนขึ้นเมือ  พ.ศ.  ๗๕๓  เท่านั้นกล่าวคือ

การที่จักรพรรดิโรมันได้มีคำสั่งห้ามทองคำออกนอกอาณาจักร  เนื่องจากอินเดียนั้นได้เทียวหาซื้อกักตุนไว้มากมายนั้น  จึงเหตุให้ชาวอินเดียเทียวซื้อแหล่งทองคำแห่งใหม่ขึ้น  โดยส่งพ่อค้าเดินเรือมายังบริเวณเอเชียตะวันออกเฉียงใต้  เมื่อพุทธศตวรรษที่ ๖-๗นั้น  การพบดินแดนที่มีบ่อแน่ทองคำนั้นน่าจะเป็นเหตุสำคัญที่ทำให้ดินแดนแห่งนี้เรียกว่าดินแดนแห่งสุวรรณภูมิ  หรือสุวรรณทวีป  แทนการเรียกชื่อเมืองที่รู้จักและเมืองที่ติดต่อค้าขายกัน และได้มีการเขียนเผยแพร่อยู่ในวรรณกรรม  (มหาชนกชาดก)  ดังกล่าว

                *  กฏาหทวีป          คือรัฐเคดะหรือ เมืองไทรบุรี

                *  กรรปูรทวีป       ดินแดนแห่งการบูร  น่าจะเป็นเกาะบอร์เนียว

                *  ตามพรลิงค์        ดินแดนที่เป็นเมืองไชยา  เวียงสระ  อ่าวบ้านดอน  และเมืองนครศรีธรรมราช

                *  ตักโกละ             ดินแดนแห่งกระวาน  น่าจะอยู่บริเวณเมืองตรังและเมืองพังงา

                *  นาลิเกลทวีป      เกาะแห่งมะพร้าวน่าจะเป็นเกาะนิโคบาร์

เมืองเหล่านี้เป็นเมืองท่านำสินค้าของพ่อค้าอินเดียขึ้นทำค้าขาย  ก่อนที่จะถูกรับช่วงนำไปค้าขายกระจัดกระจานตามเมืองต่าง ๆ  ที่อยู่ดินแดนสุวรรณภูมิตอไป