เส้นทางการค้าขายของชาวอินเดียโบราณ

เรื่องราวขิงพ่อค้าชาวอินเดียที่เดินทางไปค้าขายติดต่อกับดินแดนละราษฎรที่อยู่ต่างถิ่น

นั้นได้เส้นทางเดินเรือไปทั้งด้านตะวันตกและด้านตะวันออกมาตั้งแต่ต้นพุทธกาลมาจนถึงสมัยพุทธวงศ์โมริยะ  เมื่อ  ๖๐๐ – ๔๐๐  ปีก่อนคริสต์ศักราช

วัฒนธรรมอินเดียในระยะแรกนั้น  ยังคงเป็นชุมชนที่ตั้งถิ่นฐานอยู่บริเวณที่ราบตามริมแม่น้ำสายหลักของประเทศ  ได้แก่  แม่น้ำคงคา  แม่น้ำยมุนา  โดยการตั้งหมู่บ้านขนาดเล็กกระจายอยู่ตามริมฝั่งแม่น้ำเหล่านี้

 ซึ่งมีการสร้างคันดิน และมีคูน้ำล้อมรอบเมืองเพื่อป้องกันน้ำท่วม  ชุมชนที่มีถิ่นฐานริมฝั่งแม่น้ำคงคาตอนบนนั้นนับถือศาสนาพราหมณ์  มีพระเวทเป็นหลัก

ส่วนชุมชนที่อยู่ตอนล่างนับถือพุทธศาสนา  ผู้คนนั้นรู้จัดทำเหล็กมาผลิตเครื่องมือเครื่องใช้  ดำรงชีวิตโดยการเพาะปลูก  การเลี้ยงสัตว์  เป็นสังคมเกษตรกรรม  จับสัตว์น้ำและหาของป่าเป็นอาหาร  ดังนั้นชุมชนของอินเดียโบราณแถบนี้  จึงถือเป็นชุมชนมนุษย์ในยุคก่อนประวัติศาสตร์  ยุคเหล็กที่ยังไม่มีการเดินทางไปค้ายังชุมชนอื่น  ไม่มีตัวหนังสือใช้  แม้จะสร้างบ้านเรือนด้วยไม้ก็ตาม  ก็ยังไม่สามารถที่จะวางรูปแบบของเมือง  ไม่มีการใช้อิฐและหินในการสร้าง  ไม่การใช้เงินตราเป็นสื่อกลางการแลกเปลี่ยนซื้อขายสินค้า

ในช่วงต้นพุทธศตวรรษที่  ๓-๕ (๓๕๐-๕๐  ก่อนค.ศ. )  ชุมชนที่อยู่ตามแม่น้ำคงคา  แม่น้ำยะมุนา  ได้มีการพัฒนาการในการจัดระเบียบของสังคมเมืองนั้น  โดยการปกครองของกษัตริย์ราชวงศ์โมริยะ  และสืบต่อกันมาจนถึงราชวงศ์ศุงคะ  ซึ่งมีการสร้างกำแพง ป้องกันการรุกรานจากข้าศึก  มีการจัดสาธารณสุขในชุมชนเมือง  มีตัวอักษรพราหมณีและขโรษฐ์ใช้เขียนข้อความ  มีการจัดระบบการค้าขายโดยใช้เหรียญกษาปณ์มาใช้เป็นสื่อกลางการขาย  โดยเฉพาะการติดต่อค้าชายกับประเทศที่อยู่ห่างไกลทั้งด้านทิศตะวันตกและตะวันออก

พุทธศตวรรษ ที่ ๓  นั้น  พระเจ้าอโคกมหาราชแห่งราชวงศ์ริยะได้ส่วนคณะสมณฑูตออกเผยแพร่พระพุทธศาสนาไปยังดินแดนต่าง ๆ    แถวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้นั้นได้ส่งพระโสณเถระและพระอุตรเถระ  เข้าแพร่พระพุทธศาสนาในดินแดนสุวรรณภูมิด้วย

ในการติดต่อค้าขายนั้น  กษัตริย์โมริยะได้สนับสนุนให้พ่อค้าชาวอินเดียเดินทางออกไปทำ

การค้าขายดินแดนต่าง ๆ  เพื่อนำรายได้มาบำรุงประเทศ  หลักฐานที่พบนั้นคือ  ลูกปัดที่ทำด้วยหินอาเกต  หินคาร์เนเลี่ยน  และลูกปัดแก้ว

พุทธศตวรรษที่  ๕-๙  อินเดียได้มีกษัตริย์ราชวงศ์กุษาณะ  ปรกครองอินเดียตอนเหนือ  และกษัตริย์ราชวงศ์สาตวาหนะ  ปกครองแคส้นอานธระ  ส่วนศกะหรือชิเถียนนั้นปกครองอินเดียภาคตะวันออก

สมัยพ่อค้าขาวอินเดียได้เดินทางออกไปทำการค้าขายติดต่อกับอาณาจักรโรมัน  และพบวัตถุโบราณแบบโรมันอยู่ที่บริเวณเมืองท่าโบราณหลายแห่ง  เช่น  เมืองท่าโบราณด้านตะวันตกที่เมืองเนวาษะ  เมืองจันทราวัลลี  เมืองพรหมบุรี  เมืองโกณฑปุระและเมืองท่าฝั่งตะวันออกเฉียงใต้  ที่เมืองอริกเมฑุ  (โปดูเก)  เมืองกาเววิปัฎฎินัม  (กมรา)  เป็นต้น

                นอกจากชาวอินเดียจะเดินทางติดต่อค้าขายตามเมืองท่าโบราณต่าง ๆ  แล้ว  ยังมีการตั้งถิ่นฐานของชาวโรมัน  ในเมืองท่าโบราณของอินเดียด้วย  และจากเมืองท่าโบราณดังกล่าวแล้วชาวอินเดียยังได้เดินทางมาค้าขายกับประเทศเอเชียตะวันออกเฉียงใต้  คือ  ดินแดนสุวรรณภูมิ  ด้วย

ด้วยเหตุนี้สินค้าที่ชาวอินเดียจะเดินทางติดต่อค้าขายจึงมีสินค้าทั้งชาวอินเดียและชาวโรมันและสินค้าที่เลียนแบบโรมันมาด้วย  ตามเมืองโบราณในแถบเอเชียตะวีนออกเฉียงใต้  จึงพบโบราณวัตถุแบบอินเดียและแบบโรมัน  เช่น  ควนลูกปัด  ที่คลองท่อม  จังหวัดกระบี่

สำหรับเมืองท่าโบราณของอินเดียที่ใช้เดินทางไปยังแดนสุวรรณภูมินั้น  ในการบันทึกเดินเรือของชาวยุโรป  ระบุว่าเป็นเมืองท่าที่สามารถให้เรือสำเภาขนาดใหญ่  ซึ่งชาวตะวันตกเรียกว่า  โกลันเดีย  นั้นใช้จอดได้  และใช่เป็นจุดเริ่มต้นการเดินทางออกไปค้าขายกับดินแดนสุวรรณภูมิ

เมืองท่าโบราณนั้นได้แก่  เมืองกมรา  (กาเวริปัฎฎินัม)  เมืองโปดูเก  (อริกเมฑุ)  และเมือง  โสปัตมะฎ  นอกจากนี้ยังมีเมืองท่าโบราณที่ปรากฏชื่ออยู่ในชาดกและมิลินทปัญหาอีก  ได้แก่

เมืองภรุกัจฉะ  เมืองศูรปารกะ  เมืองมุฉิริ  ซึ่งอยู่ทางฝั่งทะเลตะวันตก  และเมืองตามรลิปติ  อยู่ทางปากแม่น้ำคงคา  ฝั่งทะเลตะวันออก

ส่วนดินแดนสุวรรณภูมินั้น  ตั้งแต่พุทธศตวรรษที่ ๘  เป็นต้นมา  ได้มีการตั้งอาณาจักรขึ้นหลายแห่ง  กษัตริย์ผู้ปกครองอาณาจักต่าง ๆ  นั้นต่างรับเอาวัฒนธรรมชาวจากอินเดีย  ที่พากันเดินทางเข้ามาติดต่อค้าขายและตั้งถิ่นฐานในอินเดียแถบนี้  ไปใช้เป็นแนวทางในการปกครองและสร้างสรรค์จารีตประเพณีของบ้านเมืองตสมแบบอย่างอินเดีย

ชาวอินเดียได้นำเอาศาสนาฮินดู  ศาสนาพราหมณ์และพุทธศาสนาเข้ามาเผยแพร่ในอาณาจักรต่าง ๆ  และเผยแพร่โบราณศาสตร์ตลอดจนคัมภีร์ต่าง ๆ  ดังจะเห็นได้จากอาณาจักรทั้งหลายนั้นมีการดำรงความมั่นคงของสถาบันกษัตริย์  ศาสนา  จารีตประเพณี  กฎหมาย  อักษรศาสตร์ และวรรณคดี  ตามแบบอย่างของอินเดียโบราณทั้งสิ้น

สรุปแล้ว  อารยธรรมต่าง  ที่เข้ามาเผยแพร่ในดินแดนสุวรรณภูมินั้นมาจาก  ชาวอินเดียทั้งสิ้น  โดยเดิน

ทางเข้ามาทางใต้ที่เมืองท่าตักโกลา  แล้วจึงเดินทางติดจ่อกับเมืองต่าง ๆ  ของอาณาจักรที่ตั้งอยู่ในดินแดนสุวรรณภูมิต่อไป