โบราณศาสนา

สังคมสมัยโบราณเน้นการศึกษาจาก  คัมภีร์พระเวท  ซึ่งถือเป็นหลักฐานหรือโบราณศาสตร์ที่เก่าแก่ที่สุดของภาษาสันสกฤต  เป็นความรู้ทางศาสนาที่เป็นหัวใจชาฮินดู  ที่รวมปัญญาความคิดจากโบราณจารย์มาหลายชั่วอายุคน  ตกทอดสืบในความจำนับพันปี  ประกอบด้วยคัมภีร์  หลัก  ๓  ประเภท  คือ

·                          คัมภีร์สหิตาหรือมนตร  หมายถึงคัมภีร์ที่เป็นชุมนุมบทสวดสรรเสริญพระผู้เป็นเจ้า  บทสวดขับร้อง    มนต์หรือพระสูตรคาถาที่ใช้สำหรับพิธีบูชายัญ  โดยแต่งเป็นคำฉันท์

·                          คัมภีร์พราหมณะ  หมายถึงคัมภีร์ที่เป็นความร้อยแก้ว  อธิบายความหมายของบทสวดสรรเสริญพระผู้เป็นเจ้า  บัญญัติบทสวดให้เหมาะสมกับการใช้ในที่ใด  พรรณนาถึงที่มาของบทสีเสริญฝนส่วนที่เกี่ยวกับบูชายัญ  และยังได้อธิบายความหมายของพิธีนั้นด้วย

·                          คัมภีร์อารณยกะและอุปนิษัท  หมายถึงคัมภีร์ที่เป็นประพันธ์ที่ว่าด้วยความคิดด้านปรัชญา  ความคิดเรื่องวิญญาณหรืออาตมัน  เรื่องพระเป็นเจ้า  โลก  และมนุษย์  บางตอนในคัมภีร์จะซ้ำกับคัมภีร์พราหมณ์

คัมภีร์เป็นโบราณศาสตร์เหล่านี้  ได้แพร่หลาย  ถ่ายทอดต่อกันไป  โดยเฉพาะคำภีร์สหิตาหรือมาตรนั้น 

ต่อมาโบราณาจารย์ได้แก้ไขเพิ่มเติมให้เหมาะสมจนคัมภีร์นี้แบ่งออกเป็น  พระเวททั้งสี่  เรียกว่า  คัมภีร์จตุเวท  ได้แก่

·                          สหิตา  ที่เป็นชุมชุมบทประพันธ์ว่าด้วยพระสูตรสำหรับใช้ในพิธีบูชายัญนั้นให้เรียกใหม่ว่า  ยชุรเวทสหิตา  และยังแบ่งออกเป็นสองสาย  กฤษณยชุรเวท  (ยชุรเวทดำ)  และศุกล  ยชุรเวท  (ยชุรเวทขาว)

·                          สหิตา  ที่เป็นชุมนุมบาประพันธ์ว่าด้วยบทสวดขับร้องนั้นให้เรียกใหม่ว่า  สามเวทสหิตา

·                          สหิตา  ที่เป็นชุมชนุมบทประพันธ์ที่ว่าด้วยมนต์หรือคาถาต่าง  นั้นให้เรียกว่า  อถรวเวทสหิตา  หรืออาถรรพเวท

คัมภีร์จตุรเวทนี้  แต่ละคัมภีร์นั้นต่างมี  คัมภีร์พราหมณะ  อารณยกะ  และอุปนิษัท  เป็นคัมภีร์บริวาร 

ซึ่งชาวฮินดูโบราณถือว่าเป็น  ศรุติ  คือสิ่งที่ได้ยินมาจากพระเป็นเข้า  เป็นข้อความที่พระผู้เป็นเจ้าทรงเปิดเผยให้มนุษย์ทราบโดยผ่านฤาษีหลายคน  และจะสถิตสถาพรไปชั่วกาลนาน  จึงทำให้  คัมภีร์พระเวทนั้นเป็น  อเปารุเษย  แปลว่า  สิ่งที่ไม่ได้สร้างด้วยมนุษย์และมีความเป็นนิตย์ที่ยืนยงคงอยู่ตลอดกาล

ดังนั้นฤาษีที่ได้ฟังพระเวทนี่จากพระโอษฐ์ของพระผู้เป็นเจ้า จึงเรียกว่า  มนตรทรษฎา  แปลว่า  ผู้ที่ได้เห็นหรือได้รับมนตร์จากพระผู้เป็นเจ้าโดยตรง  ส่วนคัมภีร์ที่มนุษย์จดจำปฏิบัติต่อกันมาจนเป็นประเพณีนั้นเรียกว่า  คัมภีร์สมฤติ (คัมภีร์จากความจำของมนุษย์)  ประกอบด้วยโบราณศาสตร์ที่มนุษย์ต้องเรียนรู้  ดังนี้

คัมภีร์เวทางค์  (เวท +องค  หมายถึงแขนขาหรือส่วนประกอบของเวท)  หรือเรียกอีกชื่อว่า  สูตร  เป็นคัมภีร์ที่มี  ๖  วิชา  ได้แก่

·                          วิชาออกเสียง  เรียกว่า  ศึกษา

·                          วิชาแต่งกาพย์กลอนโคลงฉันท์  เรียกว่า  ฉนทส

·                          วิชาไวยากรณ์  เรียกว่า  วยากรณ์

·                          วิชาที่ว่าด้วยที่มาของศัพท์  เรียกว่า  นิรุกต

·                          วิชาดาราศาสตร์  เรียกว่า  โชยติษ

·                          วิชาพิธีกรรม  รียกว่า  กลป

การศึกษาวิชาออกเสียงและวิชาแต่งกาพย์กลอนโคลงฉันท์  นั้นจำเป็นสำหรับการเรียกอ่าน

พระคัมภีร์  ส่วนวิชาดาราศาสตร์  และวิชาพิธีกรรม  นั้นสำหรับนำเอาความรู้นี้ไปใช้ในพิธีบูชายัญ  คัมภีร์เวทางค์นี้มีลักษณะสำคัญ  คือ  การเก็บเอาใจความมาย่อเป็นสูตรสั้น ๆ  แล้วให้คำอรรถาธิบายประกอบโดยละเอียด  เพื่อให้สะดวกแก่การท่องจำ  เมื่อท่องจำสูตรได้ก็มักจะจำคำอธิบาย  โดยละเอียดได้เช่นกัน  จึงพากันเรียกชื่อว้า  “สูตร”

·                          วิชาแพทยศาสตร์  เป็นภาคหนึ่งของคัมภีร์ฤคเวท  เรียกว่า  อายุรเวท

·                          วิชายิงธนู  เป็นภาคหนึ่งของคัมภีร์ชุรเวท  เรียกว่า  ธนุรเวท

·                          วิชาดนตรีและขับร้อง  เป็นภาคหนึ่งของคัมภีร์สามเวท  เรียกว่า  คานธรวเวท

·                          วิชาใช้อาวุธ  เป็นภาคหนึ่งของคัมภีร์อถรวเวท

คัมภีร์ประเภทนี้โบราณาจารย์ได้เพิ่มให้อีกเป็น  ๒  วิชาเป็นวิชาก่อสร้าง  เรียกว่า  สถาปตยเวท และวิชา

ศิลปวิทยา  เรียกว่า  ศิลปะศาสตร์

การศึกษาในอินเดียโบราณนั้นนอกจากเรียนคัมภีร์จตุรเวท  (คือพระเวททั้งสี่ได้แก่  คัมภีร์ฤคเวท  คัมภีร์ชุรเวท  คัมภีร์สามเวทและคัมภีร์อถวเวทหรือถรรพเวท)  แล้วยังต้องเรียก  คัมภีร์เวทางค์และคัมภีร์อุปเวทอีก  นอกจากนี้ยังมีการแต่งมหกาพย์ที่ยิ่งใหญ่ และคัมภีร์สำคัญที่ต้องเรียนต่อไปอีก  เช่น

มหากาพย์  เป็นบทประพันธ์ประเภทกาพย์  ที่ใช้เรื่องราวปรัมปราเล่าสืบต่อกันมา  เรียกว่า  อิติหาส  (อิติ+หา+อาส  แปลว่า  เป็นเช่นนั้นจริง  หมายถึงวิชา  ประวัติศาสตร์นั่งเอง)  ได้แก่

มหากาพย์รามายณะ  จึงเป็นมหากาพย์ชิ้นแรกของโลกที่รจนาโดย  ฤาษีวาลมีกิ  แต่งจำนวน  ๒๔,๐๐๐  โศลก  มีทั้งหมด  ๗  กานฑ (กัณฑ์)  หรือ  ๗  ตอน  เป็นเรื่องราวของพระรามและนางสีดา  รามายณ  แปลว่า  การไปของราม  ซึ่งหมายถึงการเดินบุกรุกป่าดงของพระรามในการติดตามนางสีดา  นั่งเอง  ต่อมาเรื่องราวนี้ได้แผยแพร่ไปในเอเชียอาคเนย์  จึงวรรณคดีเรื่องนี้ในหลายชาติ  เช่น  อินโดนีเซีย  มลายู  กัมพูชา  ลาว  พม่า  และไทย  สำหรับไทยนั้นได้แต่งเติมและสร้างเรื่องใหม่ให้เหมาะกับขนบธรรมเนียมฝ่ายกรุงศรีอยุธยาในชื่อว่า  รามเกียรติ์  ที่ใช้การแสดงโขน  ถ่ายทอดเรื่องราว

นอกจากนี้ยังมีกาพย์ที่สรรเสริญพระผู้เป็นเจ้าโดยเฉพาะพระราม  (พระนารายร์อาตาร)  โดยพรรณนาชีวประวัติและยกย่องคุณความดีอีกหลายเล่ม  เช่น  กาพย์รฆุวงศ์  ของรัตนกวี  กาลิทาส

มหากาพย์มหาภารตะ  มหากาพย์ที่ยิ่งใหญ่มีแต่งเป็นฉันท์โดยฤาษีเวทวยาสหรือกฤษณ  ไทวปายน  แต่งจำนวน  ๑  แสนโศลกมีทั้งหมด  ๑๘  บรรพ  (ปรว)  หรือประมาณ  ๒๒๐,๐๐๐  บรรทัด  เนื้อเรื่องเป็นพรรณนาถึงการทำสงครามที่คับเคี่ยวกันระหว่างพี่น้องสองตระกูลคือตระกูลเการพ  (โกรพ)  กับตระกูลปาณฑล  ที่สืบเชื้อสายมาจากบรรพบุรุษเดียวกัน  คือท้าว  ภรต(โอรสท้าวทัศยันต์กับนางศกุนตลา)  เพื่อแย่งชิงราชสมบัติหรือแย่งกันปกครองแผ่นดิน  ซึ่งเป็นเรื่องราวของประเทศต่างๆ  ทุกแห่ง  แต่ฮินดูถือว่ามหาภารตะนี้  คือสงครามระหว่างฝ่ายธรรมมะที่ชนะอธรรม  ณ  ทุ่งกุรุเกษตร  ต่างสู้รบนานถึง  ๑๘  วันต่างสูญเสียรี้พลมากมายจนเป็น  “มหายุทธ”  ที่ดุเดือดบ้าคลั่งสงคราม  เรื่องนี้เกิดก่อนพระพุทธเจ้าประสูติ  ๕๐๐ ปี  นับเป็นงานวรรณกรรมที่ยิ่งใหญ่ที่รวบรวมเรื่องปรัมปรา  ขนบธรรมเนียมประเพณี  และนานาปรัชญาจากหุเทวนิยม  เทวนิยม  เอกนิยม  ที่เต็มไปด้วยพลังทางสร้างสรรค์  นอกนั้นยังใช้เป็นธรรมศาสตร์  อรรถศาสตร์  นิติศาสตร์และโมกศาสตร์  มหากาพย์นี้มีโศลกยกย่องว่า    “สิ่งใดที่อยู่ในมหากาพย์นี้  สิ่งนั้นอาจมีให้เห็นในที่อื่นได้  แต่สิ่งใดที่ไม่มีอยู่ในมหากาพย์นี้  สิ่งนั้นย่อมมาหาไม่ได้เลยในที่แห่งอื่น”

ในมหากาพย์มหาภารตะเรื่องนี้  ปรากฏมีชื่อ  พระอาจารย์โทรณะ  ว่าเป็นผู้ที่มีความเชี่ยวชาญอย่างยอดเยี่ยมในศิลปะทั้งหลาย  รวมทั้งวิชการรณรงค์สงครามด้วย  ด้วยเหตุนี้บรรดาเจ้าชายทั้งหลายต้องศึกษาและเป็นลูกศิษย์พระอาจารย์ผู้นี้ทั้งสิ้น  ผู้รจนาได้แต่งกาพย์หริวงศ์  เพื่อสรรเสริญพระเกียรติคุณของพระกฤษณะผู้เชี่ยวชาญฮินดูเคาระนับถือว่า  เป็นอวตารปางหนึ่งของของพระวิษณุเทพเจ้า  จนมีชื่อเรียกว่า  พระคัมภีร์พระเวทที่  ๕  อีกชื่อหนึ่ง

ศรียวาหระลาล  เนห์รู  ประธานาธิบดีอินเดียได้พูดถึง  มหากาพย์สองเล่มนี้ใน  “พบถิ่นอินเดีย” ว่า 

                “ข้าพเจ้าไม่รู้จักหนังสือเล่มใดที่ไหนจะมีอิทธิพลเหนือจิตใจของมวลชนอย่างต่อเนื่อง  และแผ่ไพศาลมากเท่ากับหนังสือสองเล่มนี้  แม้หนังสือนี้จะมีอายุเก่าแก่ดึกดำบรรพ์  หนังสือสองเล่มนี้ยังสร้างพลังอย่างจริงจังในวิถีชีวิตของประชาชนชาวอินเดีย”

สังคมชีวิตของอินเดียโบราณ  จึงมุ่งเน้นการศึกษาศาสตร์และพระคัมภีร์ต่าง ๆ  มากมาย

สำหรับการสร้างอาณาจักรให้มั่นคง  โดยยึดความเชื่อในสิ่งศักดิ์สิทธิ์และการศาสนามาใช้ครองตนครองแผ่นดินสร้างอาณาจักรให้เจริญรุ่งเรืองต่อไป

ต่อมามหากาพย์สองเล่มนี้ได้เข้ามามีบาบาทสำคัญในการสร้างอาณาจักรในดินแดนสุวรรณภูมิและบริเวณเอเชียตะวันนออกเฉียงใต้