สรุปความรู้

                บริเวณแผ่นดินที่เป็นสุวรรณภูมิ  หรือเรียกว่า  แผ่นดินสยามนี้  ได้มีมนุษย์หลายเผ่าพันธุ์อาศัยอยู่ด้วยกันมาเป็นเวลานานแล้วตั้งแต่มีมนุษย์ขึ้นในโลก  นับล้านปี  ซึ่งมีการสำรวจพบร่องรอยของมนุษย์ก่อนประวัติศาสตร์ปรากฏอยู่ตามหินผา  และเครื่องมือหินที่ฝั่งอยู่ได้ดิน  ในถ้ำ  เมื่อเวลาประมาณ  ๑๐,๐๐๐  ปีมาแล้วนั้นกลุ่มมนุษย์ดึกดำบรรพ์นี้ได้เร่ร่อนหาอาหารไปยังชีพไปตามห้วยคลอง  หนองบึง  อาศัยหลบซ่อนตัวอยู่ตามถ้ำ  ตามเพิงหินผา  ไม่เป็นที่มั่นคง  เที่ยวเร่ร่อนหาอาหารตามความอุดมสมบูรณ์จากธรรมชา  ขุดหัวเผือก  หัวมัน  หัวกลอย  หาปลา  จับสัตว์  กินเป็นอาหาร

ในที่สุดด้วยความอุดมสมบูรณ์ของพืชและสัตว์ป่า  โดยเฉพาะแหล่งที่มีน้ำอยู่ใกล้  ได้ทำให้มนุษย์หลายกลุ่มเริ่มรู้จักตั้งถิ่นอยู่ประจำ  หยุดการเร่ร่อนออกหาอาหาร  รู้จักที่จะนำพีชมาปลูก  รู้จักปลูกข้าวไร่  และรู้จักใช้เพิงผาหรือถ้ำนั้นใช้เป็นที่พักถาวร  และมีการรวมกลุ่มพวกและการดูแลกันเองขึ้น

เมื่อมีการรวมกลุ่มตั้งบ้านอาศัย  มนุษย์ร็จักที่จะนำภาชนะดินอย่างง่ายๆ  เพื่อใช้ใส่อาหาร  และมีการฟัฒนาดินธรรมดามาเป็นดินเผา  ได้รู้จักการทำรวดรายจากการทาบเชือก  และแปะเปียกไม้ทำลวดลาย  การขีดเขียน  หรือใช้ดินแปะ  ก่อนต่างแห้งและก่อนเผา  เพื่อทำให้ภาชนะมีความคงทนมากขึ้น

นอกจากนี้ยังมีการกำหนดพิธีกรรมการเกิดตาย  และหากินด้วยความเชื่อของตนเองขึ้น  ดังนั้นการขุดค้นโบราณคดีในเรื่องมนุษย์ก่อนประวัติศาสตร์นั้น  จึงพบว่าการฝังศพมนุษย์นั้น  ได้มีการแต่งศพด้วยดินสีแดง  มีการนำเครื่องใช้ของผู้ตายและภาชนะดินเผาฝั่งรวมไปด้วย  และสิ่งที่พบในหลุมศพนั้นมี  แวดิน  (ใช้ปั้นด้าย)  ขวานหิน  กำไรเปลือกจากเปลือกหอย  ลูกปัดหินสี  เครื่องมือโลหะ  บางแห่งพบมีเมล็ดข้าวหรือเศษปอที่ถักด้วยเครื่องนุ่งห่มอยู่บนเครื่องมือเหล็ก  เปลือกหอย  หัวธนูจากกระดูกสัตว์  ลูกกระสุนดินเผาเป็นต้น

สังคมมนุษย์สมัยโบราณ  ดำรงชีวิตอยู่ด้วยรู้จักเพาะปลูก  รู้จักล่าสัตว์  และรู้จักหาแหล่งน้ำแหล่งอาหาร  และมีพีธีกรรมตามความเชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติ